Love level no.1

ข้อมูลเบื้องต้น

          ก่อนอื่น ต้องขอบอกเลยว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการและมโนภาพของผู้แต่ง ไม่มีเนื้อหาใดๆอ้างอิงหรือพาดพิงถึงใครทั้งสิ้น ทุกคนล้วนมีความคิดเป็นของตัวเอง แสดงออกผ่านการกระทำ ความรู้สึกทุกอย่างล้วนไม่มีความแน่นอน อารมณ์ เหตุผล ที่เป็นคู่ขนานกันมาตั้งแต่แรกเริ่ม โดยไม่มีใครหรือผู้ใดสามารถปรับเปลี่ยนหรือเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นมาได้ มีแต่จะยอมรับในความเป็นไปของมันทั้งสิ้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมานั้น มันคือสิ่งที่เรากำหนดเอง..

เนื้อเรื่อง

          ณ สนามหญ้าอาโนะ
          อากาศยามเช้าช่างสดชื่นแจ่มใส เหมาะสำหรับการวิ่งออกกำลังกายเป็นยิ่งนัก ผู้คนมากมายวิ่งสวนทางกันบนทางคอนกรีตที่มีพื้นหญ้าสีเขียวสดใสรายล้อม คู่รักหลายคู่ต่างพากันมานั่งพักผ่อน เดินเล่นกันแต็มสนามหญ้าไปหมด ฉันเป็นหนึ่งในนั้นที่กำลังวิ่งอยู่นะ บังเอิญว่าสนามหญ้าอยู่ใกล้บ้านฉัน หรือบ้านฉันอยู่ใกล้สนามหญ้าก็ไม่รู้ ฉันเลยชอบออกมาวิ่งทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน แต่วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันเลยออกมาวิ่งสายหน่อย แล้วก็เจอคนอย่างกับกองทัพมดเต็มไปหมด ปกติก่อนไปโรงเรียนคนจะวิ่งน้อย อากาศค่อนข้างเย็น บางคนมานั่งสมาธิ เดินจงกรม เพราะเงียบมาก ส่วนฉันวิ่งไปฟังเพลงไป สงบจิตสงบใจดี...
          ฉันชื่อ มะยม เป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายปี 2 หรือม.5 นั่นแหละ คือพูดให้มันดูดีเหมือนนานาชาติน่ะ ฉันเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ไม่บอกชื่อหรอกกลัวจะไปสมัครกันเยอะ เพราะประชากรที่โรงเรียนฉันตอนนี้ล้นจนไม่มีที่จะเข้าแถวแล้วล่ะค่ะ ฉันอายุ 17 ปี เป็นพวกรักสงบ นิ่งๆ ไม่พูดไม่ได้แปลว่าเป็นใบ้ แค่ขี้เกียจคุยกับใครเท่านั้นแหละ เพราะคำพูดคนนี่แหละที่ทำให้มีปัญหากันมานักต่อนักละ ฉันเห็นคนรอบข้างเป็นแบบนี้เป็นประจำ ทั้งเพื่อนที่โรงเรียนที่ชอบพูดจาเสียดสี นินทาว่าร้ายให้คนอื่น คนแถวบ้านที่ปากมากซะจนเพื่อนบ้านเอือมระอา และฉันไม่อยากเป็นแบบนั้น ดังนั้นเวลาฉันจะพูดอะไร ฉันจะคิดก่อนพูดเสมอ
          ฉันเรียนแผนการเรียนศิลป์ทั่วไป เพราะฉันโง่วิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เกินกว่าจะเลือกสายวิทย์และคณิต ฉันรู้สึกว่ามันยากและฉันไม่ชอบด้วย ฉันไม่เคยตั้งใจเรียนทั้งสองวิชาแต่สอบผ่านตลอด ฉันไม่ได้ลอกเพื่อนนะ แค่หันไปเห็นพอดี ^^ ฉันมีเพื่อนที่ค่อนข้่างสนิทอยู่ 4 คน ที่บอกว่าค่อนข้างเพราะฉันไม่ได้สนิทกับใครเลยซักคน หญิง 2 ชาย 2 รวมฉันเป็น 5 คน หรือหญิง 3 ชาย 2 นั่งแหละ แต่ละคนก็มีบุคลิกที่แตกต่างกัน นิสัยต่างกัน บางครั้งทะเลาะกันเองก็มี แต่แปปเดียวก็ดีกัน เำพราะพวกนั้นอารมณ์มันร้อนและไม่มีใครยอมใคร แต่ฉันไม่เคยทะเลาะกับใคร และไม่มีใครมาทะเลาะกับฉัน อาจเป็นเพราะฉันเงียบ มีอะไรก็เงียบ และยิ่งเป็นคนเงียบ ทุกอย่างมันเลยมีแต่ความเงียบ จนไม่มีใครดูออกว่าฉันคิดอะไร ฉันรักพวกมันทั้ง 4 มาก ถึงจะไม่ค่อยสนิทอ่ะนะ แต่พวกเรามีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ รักเพื่อนและไม่มีวันทิ้งเพื่อนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
          ฉันขอแนะนำเพื่อนทั้งสีก่อนเลย เริ่มจากชายชื่อ ฮิวและเต้ ส่วนหญิงชื่อ นินกับพาย ฮิวจะเป็นประเภทหล่อใส เต้ก็ประเภทเจ้าชู้หน่อย ไม่หน่อยอ่ะ มากกกกกกก! นินก็เป็นพวกยิ้มสวย ยิ้มทีผู้ชายละลายกองตรงหน้า ส่วนพาย ยกรางวัลรางรถไฟแห่งชาติให้ คนอะไรสับรางเก่งมาก ฉันเคยเห็นมันสับ 1 วัน ต่อ 3 คน เธอจะเก่งเกินไปละ เจรงง! 
          เมื่อพูดถึงเรื่องความรักของแต่ละคน มันก็มีหลากหลายรูปแบบกันไป เมื่อ 2-3 วันก่อน พวกฉันมานั่งเล่นที่สนามหญ้าอาโนะนี่แหละ ชื่อมันฟังเหมือนญี่ปุ่นใช่มะ แต่ความจริงประเทศไทยนี่แหละค่ะ แต่คนญี่ปุ่นมาสร้าง ส่วนไอคำว่าอาโนะ ฉันได้ยินมาคร่าวๆว่า คนสร้างเนี่ยเป็นผู้รับช่วงต่อของบริษัทอะไรก็ไม่รู้ ก่อนหน้านั้นอาของคนสร้างเนี่ยเสียชีวิตและฝังศพไว้ที่สนามหญ้าแห่งนี้ อาของเขาเคยบอกว่าอยากให้เอาศพไปฝังที่สนามหญ้า แต่เจ้าของสนามหญ้าคงไม่บ้าพอที่จะอนุญาติให้มาฝังกันหรอก จริงมั๊ย? คนสร้างเลยฝังไว้ที่นี่และสร้างสนามหญ้าให้เลยตั้งชื่อว่า อาโนะ เพราะอาคนสร้างชื่อ โนะ จบ! --/// มาต่อเรื่องของเรา แล้วทีนี้พวกฉันจึงเริ่มพูดคุยกัน โดยมีประเด็นคือ ให้เล่าประสบการณ์ความรักที่คิดว่ามันคือ ที่สุดของที่สุด ให้กันฟัง เหมือนแชร์ประสบการณ์อะไรประมาณนั้น โดยเริ่มจาก ฮิว พาย นิน เต้ และแน่นอน ฉันเป็นคนสุดท้าย... 555555 มันอาจฟังดูตลกแต่ลองไปฟังกันว่ามันจะตลกมั๊ย เรื่องแบบนี้มันน่าอายจะตาย ใครจะกล้าเล่าล่ะ บางทีเล่าครั้งเดียวโดนล้อตลอดชีวิตก็มี ฉันคนนึงที่จะไม่เล่า แต่ฮิวมันเจือกตั้งกติกาบ้าบอคอแตกขึ้นมาว่า ใครไม่เล่า โดน................................ ซึ่งไอที่จุดๆมาน่ะ ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ระดับฮิวแล้วฉันไม่กล้าเสียงเลยต้องเล่าไปตามปริยาย เซงจุงเบยย = =///
          * ฮิว หนุ่มหน้าใส หัวใจล้านดวง *
             "เอาล่ะน้องๆทั้งหลาย จงตั้งใจฟังสิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้ให้ดี เผื่อมันอาจตรงกับประสบการณ์ที่ผ่านมาของใคร หรือใครที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ ผมจะขอฝากเรื่องนี้ไว้ให้เป็นข้อคิดนะขอรับ ประสบการณ์ที่สุดของที่สุดของผมมันก็มีอยู่ว่า วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านนั้น ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่ง จัดว่าสวยเป๊ะตรงตามคอนเซ็ปในหัวใจผมเลยก็ว่าได้ ผมเห็นเธอครั้งแรกหัวใจเต้น ตุ๊บตั๊บๆ ไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว และเมื่อเธอสบตากับผม เราสองคนเกิดกระแสไฟฟ้าวิ่งชนกันด้วยความเร็วแสงชนิดโครตเร็วก็ว่าได้ เปรี๊ยะ! 1 วินาทีนั้น มันก็ทำให้เราต้องรู้จักกัน มันอาจเป็นเพราะฟ้าลิขิตก็เป็นได้ ช่วงเวลานั้นมันเวลาประมาณ 17.30 น. ที่เราได้เจอกัน แล้วเวลา 22.15 น. เราสองคนก็อยู่ที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งมันคุ้นมาก ก็นั่นแหละบ้านผมเอง ผมพาเธอมาให้พ่อให้แม่รู้จักในฐานะ แฟน ฮ่าๆคุณคงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ หรือบางคนอาจมองว่าเป็นเรื่องปกติก็ตามแต่ ผมไปส่งเธอที่บ้านตอน 23.00 น. ผมรูสึกมีความสุขมากและเราคบกันได้ซักระยะ ก็มีเรื่องเพศสัมพันธ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ผมมีเพศสัมพันธ์กับเธอทุกวันนับตั้งแต่วันนั้น แต่ว่า..ผมก็มีเพศสัมพันธ์กับใครต่อใครอีกมากมายในระหว่างคบกับเธอ ซึ่งก่อนหน้านั้นมันก็เป็นมาแบบนี้อยู่แล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งเธอรู้ความจริงว่าผมเที่ยวกลางคืนและแอบไปมีเพศสัมพันธ์กับใครต่อใคร ผมกลัวมาก ผมกลัวเธอจะโกรธผมและเลิกกับผมไป ผมรู้ว่าผมทำตัวเองแต่ผมก็ไม่สามารถหยุดมันได้ ผมจริงจังกับเธอมากถึงขั้นพูดเรื่องแต่งงานว่าเรียนจบจะให้แม่ไปขอ ผมนั่งร้องไห้ ใจสั่นในวันที่เธอนัดผมมาเจอและคุยกัน แล้วมันก็มีเรื่องไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น เธอมาพร้อมกับผู้หญิงอีกประมาณ 5-6 คน เธอพาผู้หญิงพวกนั้นมานั่งล้อมผมไว้ สถานที่นัดเจอของเธอคือห้องคาราโอเกะที่เราเคยไปร้องเพลงด้วยกันเมื่อรักยังหวานหยดย้อย แต่ตอนนี้มันคงเป็นที่ตายของผม เพราะแต่ละคนนั้นล้วนแต่เป็นผู้หญิงที่ผมเคยมีอะไรด้วยทั้งนั้น ผมไม่รุ้ว่าเธอรู้ได้ยังไง ระหว่างที่ผมกำลังสับสนอยู่นั้น เธอและพวกของเธอก็กรูกันเข้ามาล้อมผม ล็อคแขนล็อคขาผมเอาไว้ เธอเอามือปลดกางเกงของผมออก และบอกว่า 'ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก ต่อไปฉันคงไม่แอ็บทำตัวเป็นแฟนที่ดีแล้วล่ะ เพราะตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันกำลังจะเริ่มทำให้นายเห็นอยู่นี่ไง' ตอนนั้นที่ผมสับสนอยู่แล้วมันทำให้ผมยิ่งสับสนมากขึ้นเธอพูดอะไรของเธอ ผมงง ผมไม่เข้าใจ แต่แล้ว............. ฮ่าๆ ผมรู้สึกสนุกมาก ไม่รุ้ว่ามันเรียกว่าความสุขรึป่าว แต่มันทำให้ผมมันส์หลุดดลกไปเลย และอีกอย่าง ผมก็ยังได้คบกับเธออยู่ซักระยะใหญ่และเราก็เลิกกัน เพราะคนเหมือยกัย มีอะไรเหมือนกัน นิสัยเหมือนกัน ทำอะไรเหมือนกัน ใช่ว่ามันจะไปกันได้เสมอไป บางสิ่งบางอย่างมันก็ทำให้ไปกันไม่ได้เหมือนกัน จริงมั๊ย? อิอิ ตอนนี้ผมโสดนะทุกคนนนนนน >.,<//"

          ฉันถึงกับอ้าปากค้่างแบบว่า ฟินสุดๆไปเบยอ่า ไอตอนที่ฮิวมันไม่เล่า ฉันก็พอจิ้นเองได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะมันลงเอยด้วยดี หญิง 6 ชาย 1 มันคงจะสนุกสุดเหวี่ยงไปเลย ฮิวมันคงเหนื่อยน่าดูเพราะก่อนมันจะจบเรื่อง มันทำหน้าเหมือนมันเหนื่อยมาก โอ้!พระเจ้า จิตใจที่สงบของฉันมันกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที นี่เรื่องแรก คนแรกนะ ฉันชักอยากจะฟังเรื่องต่อไปซะแล้วสิ..

          * พาย แอ๊บโพ่ว ผู้น่ารัก *
           "ต่อมา ก็คิวฉันละนะ ฉันไม่อยากเกริ่นไรมาก เข้าเรื่องเลยละกัน เรื่องความรักที่เป็นที่สุดของที่สุดของฉัน มันมีอยู่ว่า วันนึงฉันไปเที่ยวสยามคนเดียว แบบโดดเดี่ยวเดียวดายมากมาย ฉันเิดินเลือกซื้อของซักพักก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งเค้ากำลังมองของชิ้นเดียวกันกับฉันอยู่ ฉันกำลังตัดสินใจจะซื้อ แต่เธอดันมาหยิบตัดหน้าไปก่อน คือเข้าใจป้ะของมันเหลือชิ้นเดียวอ่ะ แล้วแม่มตูกะลังจะซื้อ มันเจือกมาตัดหน้าเฉยๆทั้งที่มันก็ไม่ใช่ค_าย น่าจะดูออกว่าตูก็จะชื้อเหมือนกัน ฉันกำลังหยิบกระเป๋าตังไงเลยยังไม่ได้หยิบของ ช่วงที่ฉันหยิบกระเป๋าตังนั่นแหละ แม่มเดินมาหยิบไปเฉย ฉันทำไรได้ล่ะ นอกจากมอง มอง และก็มอง โครตเจ็บใจอ่ะจริงๆ พวกเธอก็รู้ใช่มั๊ย ฉันอยากได้อะไรต้องได้และไม่เคยมีคำว่าไม่ได้ ฉันโมโหมาก ทำอะไรไม่ถูกเลยเดินออกมาจากร้านเพื่อสงบจิตสงบใจสงบอารมณ์ มีผู้ชายคนนึงเดินมา อย่างหล่ออ่ะ ไออารมณ์เมื่อกี๊มันหายไปหมดเลย แวบแรกที่เห็นสมองมันคิดและสั่งใจให้บอกว่า อยากได้ อยากได้ อยากได้ และแล้ว เค้าก็ส่งยิ้มอันหวานฉ่ำมาให้ฉัน ฉันยิ้มกลับด้วยความเขินอาย แต่... ยัยหน้าดอกไม้ก็ดันเดินออกมาควงแขนไปต่อหน้าต่อตาฉัน อ้ากก! ฉันเจ็บใจมาก ยิ่งคิดยิ่งแค้น เดือดดาล ไฟอันร้อนรุ่มเผากินใจฉันหูดับตับไหม้ ควันออกหูแบบชนิดที่คิดอะไรไม่ออก ฉันไม่เคยโดนขัดใจ พอเจอแบบนี้ ของมันขึ้น ฉันเดินตามสองคนนั้นไป จนพวกมันขึ้นรถแท๊กซี่ ฉันลงทุนนั่งแท๊กซี่ตามไปจนถึงบ้านใครไม่รู้ ดูๆเหมือนผู้ชายมาส่งบ้านนังนั่น นั่นแหละ ฉันยืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตรงข้ามหน้าบ้านนังนั่นมีเก้าอี้ไม้อยู่ ฉันเลยเดินไปนั่ง และแล้วฉันก็คิดได้ว่าเออ ฉันมานั่งทำอะไร เรื่องแค่นี้ปล่อยไป ช่างมัน ของก็หาซื้อใหม่ได้ ผู้ชายก็ไม่ได้มีคนเดียว อย่าได้แคร์ค่ะ ฉันกำลังลุกขึ้นพอดีกับผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจากบ้านผู้หญิงคนนั้นพอดี ฉันไม่สนใจและกำลังเดินไปหน้าหมู่บ้านเพื่อเรียกแท๊กซี่ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเดินเข้ามาหาฉัน ทักทายฉัน และอาสาไปส่งบ้าน ฉันซึ่งไม่ได้คิดอะไรแล้วแต่ก็ยอมให้ไปส่งบ้าน เรานั่งแท๊กซี่กันไป คุยกันไปตลอดทางเลย จนรถจอดเขาลงจากรถและเดินมาเปิดประตูรถให้ฉัน ฉันเดินลงจากรถแล้วพบว่า มันไม่ใช่บ้านช้านน! ฉันมองหน้าเขาแบบงงๆ แต่ก็ลงมาโดยดี ฉันพอจะเข้าใจและว่าเขาต้องการอะไร เขาบอกว่าไปคุยกันในบ้านก่อนสิ ฉันก็เดินเข้าไป คือสมองไม่คิดอะไรแล้วไง ก็เลยเดินเข้าไป เขาเดินเข้ามากอดฉันทางด้านหลังแล้วบอกว่า เมื่อกลางวันเขายิ้มให้ฉัน เขาสนใจฉัน และอยากรู้จัก เขารู้ว่าฉันตามเขาไป เพราะฉันสนใจเขาเหมือนกัน ฉันก็อยากขะตอบนะว่า ตอนนั้นน่ะใช่ แต่ตตอนนี้ไม่แล้ว แต่ทุกอย่างมันทำให้ฉันเลยตามเลย ฉันนึกถึงความแค้นต่อนังผู้หญิงคนนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่รู้จักกันแต่เธอดันทำให้ฉันเกลียดขี้หน้าไปซะแล้วสิ ช่วยไม่ได้ โอกาสแก้แค้นมาถึง ฉันก็จึงต้องยอมรับไว้ด้วยใจที่เบิกบาน ฮ่าๆ คืนนั้นเราก็มีอะไรกันทันที ง่ายใช่ป้ะ ฮ่าๆ นั่นคือครั้งแรกของฉันนะ แต่ฉันไม่โง่บอกเค้าหรอก เพราะฉันยังมีแผนแก้แค้นที่ดุเดือดกว่านั้นอีก ครั้งแรกมันโครตแบบ... สุดๆอ่ะ และหลังจากนั้นฉันกับเขาก็เป็นแบบนี้มาตลอด จนวันนึงฉันเดินลงมาเข้าห้องน้ำ แล้วเจอผู้หญิงคนนั้น ฉันแบบตกใจเล็กน้อย แต่ก็เผยยิ้มกว้างขึ้นมาทันที เธอเดินเข้ามาบอกว่า เธอเป็นใครน่ะ ฉันบอกว่า เป็นคนที่นอนอยู่กับเจ้าของบ้านเมื่อคืน ไม่สิ ทุกคืนด้วยซ้ำ หลังจากนั้น สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป แววตาโกรธและโมโหสุดๆ เหมือนฉันมายืนมองตัวเองเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้าร้านนั้นเลยอ่ะ แต่แหม ก็สะใจจริงๆนั่นแหละ เธอเริ่มขึ้นเสียง ด่าทอฉันเรื่อยๆ ฉันไม่ด่ากลับ ไม่สะทกสะท้าน ได้แต่ยืนยิ้ม จนผู้ชายคนนั้นลงมา เขาตกใจเล็กน้อย มองหน้าฉัน เดินผ่านฉัน และไปบอกเลิกผู้หญิงคนนั้น คือเรื่องของเรื่อง เขาบอกว่าฉันดีกับเขามาก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้กับเขา ดีกับเขา รับในสิ่งที่เขาเป็นได้ ในเรื่อง เซ็กส์ที่มีกับผู้หญิงคนอื่นๆ ฮ่าๆ ฉันได้แต่ยิ้มให้เขาและไม่พูดอะไร ผู้หญิงคนนั้นดูท่าจะไม่ยอมและจะเข้ามาทำร้ายฉัน เขาก็ปกป้องฉันสุดฤทธิ์สุดเดช ฉันได้แต่ยืนมอง ผู้ชายห่วยๆกับผู้หญิงบ้าๆสองคนตบตีกัน ฉันเดินขึ้นไปเก็บของแล้วลงมา ทั้งสองก็ยังคงทะเลาะกันอยู่ ฉันเลยจะเดินออกจากบ้าน แต่ผู้ชายคนนั้นเรียกฉันไว้ บอกว่าไม่ต้องไป เขาจะไล่ผู้หญิงคนนี้ไปเอง ฉันยิ้มและหันไปบอกเขาว่า Game Over! เราจากกันด้วยดีที่รัก ^^ เขาทำหน้างงๆ และจะวิ่งมารั้งฉัน แต่ผู้หญิงคนนั้นดึงเขาไว้ก่อน ฉันจึงเดินออกมาเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน แรกๆเขาตาตื๊อฉันไม่หยุด จนฉันรำคาญและด่าว่าเขาไปแบบแรงมากและเล่าความจริงให้ฟัง เขาร้องไห้และกลับบ้านไป หลังจากนั้นฉันไม่เจอเขาอีกเลย มาเจออีกทีก็เห็นเดินอยู่กับแฟนคนนั้นที่สยาม เขาเห็นฉันแล้วทำเป็นมองไม่เห็น ฉันก็เฉยๆเพราะฉันเองก็ไปกับผู้ชายคนใหม่ ฮ่าๆ  เรื่องก็มีเท่านี้แหละ พวกเธอคงสงสัยสิว่า ฉันไม่เสียดายหรอที่เลือกเสียเวอร์จิ้นให้คนที่ไม่ได้รัก แต่เธอก็น่าจะรู้ คนอย่าง พาย ทำได้ทุกอย่าง นึกไปก็สงสารเขาแต่คนมันไม่รักให้ตายก็ไม่รัก จริงมั๊ย? ฮ่าๆๆๆ"

          เอิ่ม..OoO/// นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้ฉันอ้าปากค้าง พาย นี่เธอแบบ สุดๆไปเลยอ่ะ ยิ่งฟังมันยิ่งทำให้ฉันอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ใจมันเริ่มเต้นรัวจนเพื่อนทุกคนแซวว่า โห พญายม นี่เธอขนาดนี้เลยหรอ อ้าากก!! นีเรียงลำดับความแรงนะ แต่ไอคนสุดท้ายที่คือฉันเนี่ย ไม่ได้แรงแบบนั้นนะ ไม่จริงอ่ะ ไม่จริงงงง อ๊ายยยยยยยย ><////


ปล. มาติดตาม No.2 ได้ใหม่นะคะ คือแค่เรื่องของ ฮิว กับ พาย ผู้แต่งจิ้นแบบสุดๆไปเบยแแ่ะ นั่งพิมไม่หว คือใจไม่ไปก่อนจะพิมไปทีละตัวแล้วอ่ะ ยังไงฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ แต่ทุกเรื่องที่เขียนขึ้นไม่ได้อ้างอิงหรือพาดพิงใครทั้งสิ้น มันออกมาจากจินตนาการ และสะท้อนมุมมองต่างๆให้ผู้อ่านได้รู้เท่านั้นเอง ฝากไว้เพียงแค่นี้นะคะ ขอบคุณค่า

                                                                                                                     theendnovel